شکل ۴-۱۰ الف، طیف FTIR مربوط به VLLP-1

شکل ۴-۱۰ ب، طیف FTIR مربوط به VLLP-2

شکل ۴-۱۰ ج، طیف FTIR مربوط به VLLP-3

شکل ۴-۱۰ د، طیف FTIR مربوط به VLLP-4
۴-۸ بررسی خواص ضد اکسایشی پلی­ساکارید هفت­کول
فعالیت بیولوژیک پلی­ساکارید به چند عامل بستگی دارد. برخی از این فاکتور­ها ترکیب شیمیایی، وزن مولکولی، نوع ساختار و روش استخراج می­باشند (منگ و همکاران، ۲۰۱۵).
ارتباط شدیدی بین توانایی مهار رادیکال آزاد و ترکیب مونوساکاریدی پلی­ساکارید وجود دارد (دا، ۲۰۱۴؛ سان، ۲۰۱۴؛ منگ، ۲۰۱۵). مونوساکارید­ها در پلی­ساکارید عوامل کاهشی پرقدرتی هستند و می­توانند تأمین کننده هیدروژن لازم برای ترکیب با رادیکال آزاد و تشکیل یک ترکیب پایدار باشند (سان، ۲۰۱۴). در این راستا منگ (۲۰۱۵) اثر حضور مونوساکارید­های مختلف را به این صورت شرح داد که محتوای مانوز ارتباط شدیدی با فعالیت آنتی­اکسیدانی دارد، این در حالی است که حضور گلوکز ارتباطی معنی­دار و معکوس بر خاصیت آنتی­اکسیدانی نشان داده است. همچنین منگ (۲۰۱۵) تأثیر حضور گالاکتوز را غیر معنی­دار گزارش کرد. پژوهشگران عامل مؤثر دیگر بر خاصیت آنتی­اکسیدانی را وزن مولکولی پلی­ساکارید می­دانند به طوری که با کاهش آن، افزایش اثر آنتی­اکسیدانی دیده می­ شود (شنگ^[۱۵۷]، ۲۰۱۴). این در حالی­ است که منگ (۲۰۱۵) نتایج متفاوتی به دست آورده است. از سویی دیگر سان (۲۰۱۴) و لیو (۲۰۱۵) محتوای اورونیک اسید بیشتر در ساختار پلی­ساکارید را از عوامل مؤثر بر افزایش خاصیت آنتی­اکسیدانی دانسته ­اند. همچنین لازم به ذکر است، پلی­ساکارید خام به دلیل دارا بودن مقادیری پروتئین، ترکیبات پلی­فنولی و مواد معدنی در ساختمان خود، دارای خاصیت آنتی­اکسیدانی بیشتری نسبت به پلی­ساکارید خالص می­باشد (لیو، ۲۰۱۵).

۴-۸-۱ بررسی نتایج آزمون قدرت مهار رادیکال هیدروکسیل توسط پلی­ساکارید هفت­کول
رادیکال هیدروکسیل یکی از واکنش­پذیرترین رادیکال­های آزاد است که با تمام ماکرومولکول­ها در سلول­های زنده واکنش می­دهد (زیانگ، ۲۰۱۴). سه مکانیزم انتقال الکترون (^·OH + R → OH⁻+ R⁺)، جذب هیدروژن (RH + ^·OH → R^· + H₂O) و اتصال به حلقه آروماتیک (^·OH + R = R → HO-R-R^·) برای مهار رادیکال هیدروکسیل پیشنهاد شده ­اند و پیش ­بینی می­ شود که کربوهیدرات­ها، رادیکال­های آزاد را از طریق انتقال هیدروژن (آزاد کردن هیدروژن از (C-H، مهار می­ کنند (شنگ، ۲۰۱۴).

نمودار ۴-۴ مقایسه درصد مهار رادیکال هیدروکسیل توسط پلی­ساکارید خام (VLLP) و آسکوربیک اسید
در نمودار ۴-۴ شاهد مقایسه درصد مهار رادیکال هیدروکسیل توسط پلی­ساکارید خام هفت­کول و اسید آسکوربیک (شاهد) می­باشیم. در غلظت ۲ میلی­گرم بر میلی­لیتر درصد مهار رادیکال هیدروکسیل برای پلی­ساکارید خام و اسید آسکوربیک به ترتیب ۲۱% و ۸% می­باشد. اما در فاصله غلظت­های ۳ تا ۵ میلی­گرم بر میلی­لیتر آسکوربیک اسید بر پلی­ساکارید غلبه کرده و در بیش از این غلظت شاهد افزایش محسوس قدرت مهار رادیکال هیدروکسیل توسط پلی­ساکارید ­می­باشیم به طوری که در غلظت mg/ml10 درصد مهار رادیکال هیدروکسیل توسط پلی­ساکارید ۹۵% و برای آسکوربیک اسید ۷۷% می­باشد.
در جدول ۴-۵ مقایسه­ ای میان درصد رادیکال­های هیدروکسیل و DPPHمهار شده توسط فراکسیون­های خالص شده پلی­ساکارید صورت گرفت. همان طور که در جدول ۴-۵ دیده می­ شود با افزایش غلظت پلی­ساکارید، شاهد افزایش درصد مهار رادیکال هیدروکسیل هستیم و این افزایش در تمام فراکسیون­های پلی­ساکارید هفت­کول قابل مشاهده است. این نتیجه با نتایج به دست آمده با دیگر پژوهش­ها هم­خوانی دارد (دا، ۲۰۱۴؛ سان، ۲۰۱۴؛ زیانگ، ۲۰۱۴؛ منگ، ۲۰۱۵ و لیو، ۲۰۱۵). تنها در VLLP-1 بین غلظت­های ۱۶ و ۲۰ میلی­گرم بر میلی­لیتر شاهد روند آرام کاهش می­باشیم که می­توان آن را به اثر معکوس غلظت بر خاصیت آنتی­اکسیدانی در برخی آنتی­اکسیدان­ها و تبدیل آن­ها به پراکسیدان نسبت داد (کرکو و فریرا ، ۲۰۱۳).
در غلظت mg/ml 4، درصد مهار رادیکال هیدروکسیل برای VLLP-1، VLLP-2، VLLP-3، VLLP-4 به ترتیب ۶/۱۰، ۶/۱۱، ۶/۲۱ و ۷/۱۵ درصد می­باشد. همان­گونه که در نمودار ۴-۵ مشاهده می­ شود VLLP-3 پتانسیل بالاتری در مهار رادیکال هیدروکسیل دارد.

نمودار ۴-۵ مقایسه درصد مهار رادیکال هیدروکسیل توسط فراکسیون­های VLLP
با توجه به اینکه بر اساس آنالیز طیف FTIR به نظر می­رسد محتوای اورونیک اسید هر ۴ فراکسیون پلی­ساکارید هفت­کول یکسان باشد و با توجه به سطوح زیر پیک کروماتوگرام­های حاصل، بیشترین قند شرکت کننده در VLLP-3، گالاکتوز بوده و فاقد قند مانوز می­باشد، بنابراین این نتیجه با گزارش منگ و همکاران (۲۰۱۵) مبنی بر اثر حضور مانوز بر افزایش قدرت مهار رادیکال آزاد مطابقت ندارد.
۴-۸-۲ بررسی نتایج آزمون قدرت مهار رادیکال DPPH توسط پلی­ساکارید هفت­کول
رادیکال DPPH یک رادیکال پایدار نیتروژن محور است که جذب مشخصه آن در طول موج ۵۱۷ نانومتر صورت می­گیرد (شنگ، ۲۰۱۴). در این مورد نیز با افزایش غلظت، شاهد افزایش قدرت مهار رادیکال­های آزاد می­باشیم. در نمودار ۴-۶ مقایسه­ ای میان درصد مهار رادیکال DPPH توسط پلی­ساکارید خام و آنتی­اکسیدان BHT (شاهد) صورت گرفته است. در غلظت­ کم، پلی­ساکارید خام نسبت به BHT قدرت بیشتری در مهار رادیکال DPPH نشان داده است (در غلظت mg/ml 2 درصد مهار رادیکال DPPH توسط پلی­ساکارید خام و BHT به ترتیب ۲۴% و ۱۳% به دست آمد). اما با افزایش غلظت، توانایی BHT نسبت به پلی­ساکارید در مهار رادیکال DPPH افزایش یافت.
نمودار ۴-۶ مقایسه درصد مهار رادیکال DPPH توسط VLLP خام و BHT
نمودار ۴-۷ مقایسه درصد مهار رادیکال DPPH توسط فراکسیون­های VLLP
در غلظت mg/ml 4، درصد مهار رادیکال DPPH برای VLLP-1، VLLP-2، VLLP-3، VLLP-4 به ترتیب
۸/۱۲، ۷/۲۲، ۹/۲۴ و ۸/۱۰ درصد می­باشد. در غلظت mg/ml 8 درصد مهار رادیکال DPPH برای VLLP-
جدول ۴-۵ خاصیت ضد­اکسایشی VLLP-1، VLLP-2، VLLP-3، VLLP-4